میگو

میگو: میگوی آب شیرین کوتوله به عنوان جلبک خواران ، رفتگران عمومی و بسیاری از متخصصان آبزی ، افزودنی های جالب توجه به آکواریوم های “نانو” رومیزی و بیوتوپ های طبیعی کاشته شده به طور فزاینده ای محبوب شده است.

نیاز آب به میگوی آب شیرین کوتوله بسته به گونه متفاوت است ، اگرچه آمونیاک و نیتریت ها همیشه باید غیرقابل شناسایی باشند و نیترات ها باید زیر ppm 10 باشند.

میگوهای شبح ، همراه با میگوهای آمانو و بامبو تا زمانی که از افراط جلوگیری شود ، از نظر pH و قلیایی اهمیت خاصی ندارند و می توان آنها را در آب شیر دکلره نگهداری کرد.

در مورد میگوی گیلاس قرمز نیز می توان همین حرف را زد.

بیشتر میگوهای بلوری و زنبور عسل به آب نرم و با pH کم نیاز دارند ، در حالی که میگوهای کاریدینا از سولاوسی به همراه درجه حرارت بالاتر به pH و قلیایی بیشتری نیاز دارند.

شرایط آکواریوم برای میگوی آب شیرین

گونه های بزرگتر مانند میگو شبح ، آمانو و بامبو را می توان در آکواریوم های 10 تا 55 گالنی نگهداری کرد ، در حالی که میگوی گیلاس قرمز ، بلور و زنبور عسل بیشتر مناسب آکواریوم های 10 گالنی یا کمتر است.

رفتار میگو آب شیرین / سازگاری

میگوی آب شیرین کوتوله فعال است و تقریباً همیشه درگیر برداشت جلبک یا منبع غذایی دیگر است.

اکثر گونه ها نسبتاً کوچک باقی می مانند ، بنابراین در برابر شکار ماهی های بزرگ آسیب پذیر هستند.

بسیاری از علاقه مندان به میگو آکواریوم میگو اختصاصی بدون ماهی تشکیل می دهند ، با این حال برخی از گونه های میگوی آب شیرین را می توان با ماهی های کوچک ، غیرتهاجمی و غیر درنده نگهداری کرد.